Hij vond het verschrikkelijk dat de bewoners van het verzorgingstehuis waarvoor hij verantwoordelijk was geen vraag meer gesteld werden.

“Wil je wat anders dan pindakaas op je boterham?”,

Heb je vanmiddag misschien zin in een gebakken eitje?,

“Zullen we voor je verjaardag zelf de taart bakken?”

Vragen stellen waarom?

Er werd geen vraag meer gesteld in het huis.

De trollies waar het eten op naam in laadjes stond werd ‘s avonds de eetkamer ingereden.

“Terwijl we een aangrenzende keuken hebben met een fornuis en alle potten en pannen”.

Zo liet de manager ons met het schaamrood op de kaken zien.

We liepen verder de gangen op en bij een deur wat leek op een ingang van een zwembad vroeg ik wat is dat?

Door het glas van de deur konden we stapels, stapels wc-papier zien verpakt in plastic bakken.

“Tja, wel een goede inkoopactie van een van mijn mensen, maar ja niemand kan meer in bad omdat de boel in de weg staat”.

We interviewden in de gangen een bewoner, een ouder en een enkele medewerkers.

Na een tijdje vol informatie namen we na de rondleiding afscheid met de verwachting dat we een voorstel zouden maken om dit grondig aan te pakken.

En wellicht met de NLP tools een gedragsverandering door te voeren.

We weten dat de leidinggevende een hei-sessie verwacht met eventueel daaropvolgend feedbacktrainingen, gedragstrainingen en coaching on the job.

Op kantoor het geheel uitwerkende hikten we aan het idee hoe we het dagelijks gedrag zouden kunnen veranderen.

De medewerkers waren doeners geworden, in het kwadraat!

Door als extra plus de mindset aan te nemen van een doener.

Er werden geen denk-vragen meer gesteld.
Het denken stond op het werk uit.
Natuurlijk kunnen de medewerkers wel denken.

Thuis wordt de medewerker door een gezinslid ook gevraagd, “Wat eten we vanavond?”
Of “Wat gaan we doen op vakantie?
Het DENK-idee was geboren.

Want vragen stellen, hoe doe je dat?

Door niet in te vullen voor een ander, ja toch?

De volgende dag belde ik de leidinggevenden op en legde hem uit wat hij kon doen.

Hij werd helemaal enthousiast en was die dag direct naar de drogist gegaan om spullen te kopen.

Het was of het toeval was maar zelfs de verkoopster had een t-shirt aan met precies het logo dat hij nodig had.

In zijn enthousiasme kreeg hij een t-shirt mee bij de aankoop van alle NIVEA spullen.

Hij had kilo’s zalfjes, handcréme, zeep gekocht en de volgende dag overal in het verzorgingstehuis neergelegd.

Op badkamers, toiletten, douches overal stond nu iets van NIVEA.

Ik had hem gezegd 2 weken niets te doen.

Na een week belde hij me op, er was van zijn bureau een doos met NIVEA spullen ontvreemd en was ontzettend teleurgesteld, hoe nu verder?

De teleurstelling verwerken ging redelijk snel toen we op een sluw plan kwamen.

Hij maakte een e-mail waar wel met 10 keer NIVEA in voorkwam.

Ik ben mijn NIVEA kwijt,

Wie weet waar mijn NIVEA is gebleven,

Ik ben maandag tussen 13:00 en 17:00 niet op mijn kantoor wil de vinder, de NIVEA dan weer terugzetten zodat we NIVEA kunnen blijven gebruiken voor iedereen.

Voor onszelf en voor onze inwoners etc.

De NIVEA kwam weer terug en je kan de bedankmail met de 10 nieuwe NIVEA zinnen ook wel zelf bedenken.

De week erop had hij 3x teamoverleg, direct na elkaar zou hij de teams gaan zien zoals dat elke maand gebeurde.

Maar deze keer had hij een hele grote 30 cm doorsnee NIVEA promotie doos naast een middelgrote (15cm) en kleine doos (4 cm) in het midden van de vergadertafel liggen.

De spanning was te snijden, misschien kun je je daar iets bij voorstellen?

“Ik wil graag dat we het gaan hebben over de NIVEA spullen en ik wil graag dat we in de aankomende dagen, weken en maanden van dat kleine NIVEA doosje naar de grotere NIVEA gaan.”

Hij wist dit heel rustig en met een humoristische ontspannen maar met drama toon te brengen.

“Waar denken jullie dat NIVEA voor staat?

“Verzorging?” riep iemand om de spanning te doorbreken en misschien het spannende onderwerp wat af te leiden.

“Hygiene?” ondersteunde de ander.

Hij keek de vergadertafel rond en keek iedereen rustig aan.

Ik wil graag dat we NIVEA gaan gebruiken op een heel andere manier.

Ik wil graag wanneer je een praatje maakt met een inwoner je NIVEA gebruikt.

Want NIVEA staat voor, hij zei het bijna onhoorbaar, Niet Invullen Voor Een Ander. 

Hij begon zelf met lachen en zei ik wil graag dat we de inwoner vragen;

“Wil je vandaag in bad?

 En dat we dat dan voor hem/haar samen regelen”.

“Wil je de hagelslag die je gisteren hebt besteld voor op je brood of gaan we vanmiddag pannenkoeken bakken?

En dat we dat samen regelen”.

“Zullen we voor het bezoek van je ouders een eigen cake bakken?”

En dat we dat samen regelen.

Hij liet een stilte vallen.

Later belde hij me af en toe op en vertelde wat het personeel nu weer samen met de inwoners hadden gedaan.

Het opvallends vond hij zelf dat de betrokkenheid van ouders als vanzelf groter werd. 

Ook de ouders werden enthousiast om de verhalen en glimlachen van de inwoners te zien.

Er was weer gezonde roering op de afdeling, er werden op een grotere wijze verjaardagen gevierd en zelfs een heel grote bbq met personeel, inwoners en ouders.

De ingewijden, het personeel, gebruikten iedere dag NIVEA letterlijk en figuurlijk.

Een super leuk en invloedrijk voorbeeld van Neuro Linguistisch Programmeren in de praktijk, ja toch?